dream on
İçimizdeki bastırılmış ruh, egemen olduğu hayal dünyası ile maddeler dünyası arasındaki yolu katleder durur. Aslında bir nevi astral seyahatten bilet ayırtmıştır kendine. Yaşam ile hayat kavramları arasındaki ince çizgiyi çizmeye çalışır. Belki böyle bir şeyi hiç düşünmemişti bile, maddeler dünyasının sınırlarında yaşamaya alışmıştır çoktan.
Bu iki kent arasındaki köprüyü kurmak sizce ne kadar kolay? Aramızda çocuk kalanlar varsa bu konuda en şanslı olanlar onlar diyebiliriz. Çünkü meraklılık, yeniliklere açıklık bir paltodur onlar için her zaman giyinirler. İlginç şeyler aramak için çok uzağa gitmez onlar ellerinin altında bir kutudur sadece açıp bakmak yeterlidir. Dünyaya çok alışmak istemezler. Bilirler ki dünyaya alışmak despotlaşmaya doğru imzalanan anlaşmadır.
Köprünün temellerini kırdığı tabu parçalarını bir araya getirerek oluşturur. Çünkü tabular üstüne gidilmedikçe bir mantar topluluğu gibi toprağın altında birleşerek diğer canlılara zarar verir. Bunları temizleme cesaretini göstermek hayal dünyasını yaşama aktarabilmeyi mümkün kılar. Peki, tabuları kırmak için ne yapmalı? Bunun üzerinde uğraşırken yöntemlerden birini fark ettim okurken. Mizah. “korkutan şeyin ayrımına varmak ve ona gülmek, korkutan neyse ona egemen olmaktır. Kahkaha tek başına herhangi bir tabuya saygı duymaz, kahkaha tek başına yeni bir tabu karşıtı tabuların oluşumunu engeller.” Ruhun dünyaya karşı verdiği bu savaşta mizahın yerinin ne kadar da önemli olduğunun farkına vardığımda toplum için sanat devri geldi aklıma. Aslında derste görürken ne kadar çok başarılı olamamışlardır diye görsek de yine de böyle bir şeyin mümkün olabileceğini bize öğretmişlerdir. Ve dünya üzerinde yaşayan basit bir alet kadar bile yararı olmayan insanlar sanatın bizi eğitmesine izin vermemek için cepheye cephane taşır, kalleş politikalarıyla ulaşım yollarına diker askerlerini. Tabuları yıkmak için verilen politik mücadelede, ideolojik mücadeleyi de es geçmemek gerekir.
Bazen insanlar var olmaktan kurtulmak isterler. Oysaki dünyadaki var olan basit güzellik ile birlikte var olduğumuz için kendimizi şanslı saymalıyız. Aslında bu güzellik hiç de basit değildir. Doğada bulunan altın kural güzelliğin erişilmez noktasıdır. Basitlik ise şurada karşımıza çıkar; insanlar sahip olduğu mükemmel aklı basitlik sınırları içine koyarak yapay olan güzellikler oluştururlar ve hayatı bu bağlamda zorlaştırırlar. Akıl, geliştirilebilinen mükemmel bir şeydir. Ruhun izlerini yaşama yansıtmada aklın rolü büyüktür. Aklı beslemek, bu bağlamda sanattan faydalanmak gerekir. Sanat oyununda ruh yaratan olarak başroldedir. Yaratıcı olmak için de yanılmaktan, yanlış yapmaktan korkmaz. Köprüyü kurmanın yollarından biri de korkuları yenmekse bunu seve seve yapmalı insan.
Dünyadaki zorlaştırılan yaşam akıldaki teoriyi pratiğe dökmemize engel olur. Bundan daha önce de bahsetmiştim. Mesela geleneklere bağnazlık derecesinde bağlı kalan insanlar kapıdan içeriye yeni bir şey almazlar. İlginç olan, absürt olan onlara göre değildir bu tür şeylere yaklaşılmaması gerekilir. Bu tür kabuk içinde yaşayan insanlara dünyanın güzelliğini göstermek için kabuklarını kırdırmak ya da kırmak zordur elbette. Dünyadaki yapay güzellikler peşinden koşan ya da dünyaya alışmış olan insanların sözlüğünden de silinmiştir bu kavramlar. İlginçlik onlar için bir aracın kaza yapma şeklidir ve dertleri bunu videoya kaydetmektir. Oysaki bu olayın derininde olan fiziksel ya da biyolojik sebep hiçbir zaman ilgilendirmez onları. Şaşırmak için mucize beklerler, ellerinin altındakini görmezler ya da bunların farkına varabilecekken bir başkasının kendine onların fikirlerini empoze etmelerine izin verirler. Böylelikle kendilerini dışarıya aktarmada sorun yaşarlar. Bazen en doğru olanı onların söylediğidir, akıllarının kapısını aralık bile bırakmazlar. Bazense kendilerini ifade etmekten korkarlar, işte bu insanlar korkularına gülmeyi öğrenmeli; yoksa o güne kadar yanlış bildiği şeyin yanlış olduğunun farkına nasıl varacaklar?
